اندوه و سوگواری

اندوه پدیده­ای طبیعی و بخشی از زندگی است. وقتی یکی از نزدیکان می­میرد و یا تغییری در زندگی رخ می­دهد، مهمترین چیز اینست که بگذاریم احساساتمان بروز کند، آنها را بشناسیم و جرات کنیم که درباره آنها حرف بزنیم. بعنوان یک خویشاوند حضور داشتن و نترسیدن از اندوه کمک خوبی است.

اندوه چیست؟

اندوه را تجربه کردن چیزی فراتر از تنها غمگین بودن است. اندوه یک واکنش طبیعی مبتنی بر احساسات است در برابر یک از دست دادن بزرگ مانند مرگ یک عزیز یا یک جدایی. اندوه هم چنین بهنگام تغییرات بزرگ در زندگی مانند هنگامی که فرزندی از خانه­ی پدری اسباب کشی می­کند، یا هنگامی که فردی کار خود را از دست می­دهد یا بازنشسته می­شود و احساس می­کند که دیگر به او احتیاجی نیست، می­تواند بروز کند.

اکثریت قریب به اتفاق انسان­ها بدنبال یک شکست یا از دست دادن بزرگ یا تغییرات عمده، نیاز به تجربه کردن اندوه دارند. احساساتی که قوی و اغلب بسیار دردناک نیز هست در ما بروز می­کند تا به خودمان و افراد پیرامونی نشان دهد که چه بر سر ما آمده است. اندوه نشانه­ای است که می­گوید فردی، برای مدتی نیاز به کاستن انتظار از خود دارد.

برای بسیاری اندوه و اشک یکی است. اما بسیاری شیوه­های دیگر وجود دارد که بدن انسان با کمک آنها واکنس نشان می­دهد. خستگی مفرط، تغییر در خلق و خو، مشکل در تمرکز حواس، ترس، اضطراب و بیقراری می­تواند از عارضه­های اندوه باشد. همچنین احساس ناراحتی در ناحیه قلب یا در شکم و مشکل خواب. برای افراد مسن تر پیش از همه عارضه­های مبهم و افسردگی در رابطه با اندوه رایج است.

اندوه چه تاثیری بر روی زندگی دارد؟

هر اندوهی برای خودش منحصر به فرد است و هیچ روش درست یا غلط برای سوگواری وجود ندارد. آنچه که مهم است اینست که سوگواری را مطابق شیوه خود و با آهنگ خود انجام دهیم. بسیار اتفاق می­افتد که سخن از یک سال اندوه می­رود، منظور اینست که دستکم یک سالی طول می­کشد تا به روی اندوه کار کرد. هنگامی که عزیزی می­میرد موضوع برگذاری و شرکت در ایام ویژه­ی سال برای نخستین بار بدون بودن آن فرد، می­تواند تبدیل به موضوعی بسیار حساس گردد.

اتفاق افتاده که افراد سوگوار می­گویند که فرد متوفی را می بینند یا صدای او را می­شنوند. این نیز یک واکنش طبیعی است و به این معنا نیست که فرد دچار بیماری روانی گشته است.

مهم اینست که جرات کنیم احساسات خود را نشان دهیم. نگهداری همه چیز در درون خود می­تواند منجر به این شود که فرد برای نمونه با کار یا سفرهایی به گونه­ی اغراق آمیز زیادتلاش کند که از اندوه بگریزد. این کار همچنین می­تواند منجر به رفتار­های ویرانگر مانند مصرف قرص یا الکل شود. این اقدام­ها می­تواند اندوه را به تعویق بیاندازد.

آیا وضعیت می­تواند بهتر شود

در حالت اندوه ممکن است چنین احساس شود که زندگی دیگر هرگز بهتر نخواهد شد. اما چنین نیست. در مقابل انسان باید، حال هر اندازه هم که درناک باشد، دوران غم و اندوه را سپری کند. هیچ راه میان­بری نیست و مهم اینکه باید بخود اجازه داد که غمگین و اندوهگین بود. باز بودن و حرف زدن درباره­ی اندوه خود می­تواند دوران سوگواری را آسان تر سازد.

هنگامی که همه چیز بهم ریخته و آشفته است و همه چیز بی معنی بنظر می­رسد تلاش برای داشتن برنامه­ای منظم و روزانه اهمیت می­یابد. شما شاید مجبور باشید از میزان کار و استرس خود کم کنید اما تلاش کنید که عادت­های غذایی و خواب منظمی داشته باشید. هنگامی که می­خواهید و نیاز دارید، تنها باشید اما خود را کاملا زندانی نکنید. حمایت از سوی خویشاوندان برای برگشتن به حالت نرمال بی­اندازه مهم است.

بعنوان خویشاوند مهار وضعیت ممکن است دشوار و گاه ترسناک باشد. داشتن توان شنیدن، کمک کردن در کارهای روزمره و یا تنها حضور داشتن در آنجا بی­اندازه کمک کننده است. بد­ترین چیز برای اندوه­زدگان کناره­جویی و سکوت است.

از کجا می­توان کمک و حمایت دریافت کرد؟

در موارد حاد، برای نمونه هنگامی که یک انسان جوان مرده است، زمان همیشه برای خوب شدن زخم کافی نیست. اگر شما یا خویشاوندی احساس می­کنید که در یک حالت اندوهناکی گیر افتاده­اید و یا دچار افسردگی شده­اید بهتر است از افراد خبره در این کار تقاضای کمک کنید.

در درمانگاه vårdcentral بشما راهنماییی های لازم را می­کنند و اگر لازم بود شما را بامعرفی نامه پزشکی برای گفتگو به نزد مشاور امور اجتماعی یا روانپزشک می­فرستند. اگر مدتهاست که دچار بیخوابی هستید برای این مشکل هم کمک در دسترس است. بسیاری از سازمانها و انجمن­ها هم هستند که بهنگام اندوه خدمات حمایتی خود را عرضه می­کنند.